پسرکی از مادرش پرسید: « مادر چرا گریه میکنی؟ »

‏مادر فرزنش را در آغوش گرفت و گفت: « نمی دانم عزیزم ، نمی دانم!!! »

‏

پسرک نزد پدرش رفت وگفت : « بابا، چرا مامان همیشه گریه می کند؟  او چه می خواهد؟»

پدرش تنها دلیلی که به ذهنش می رسید، این بود: « همه ی زنها گریه می کنند، بی هیچ دلیلی!!! »

‏پسرک متعجب شد ولی هنوز از اینکه زنها خیلی راحت به گریه می افتند، متعجب بود.

‏

یک بار در خواب دید که دارد با خدا صحبت می کند، از خدا پرسید: « خدایا چرا زنها این همه گریه می کنند؟»

‏خدا جواب داد:

« من زن را به شکل ویژه ای آفریده ام . به شانه های اوقدرتی داده ام تا بتواند ‏سنگینی زمین را تحمل کند، ‏به بدنش قدرتی داده ام تا بتواند درد زایمان را تحمل کند، به دستانش قدرتی داده ام که حتی اگر تمام کسانش دست از کاربکشند، او به کار ادامه دهد. »

‏

« به او احساسی داده ام تا با تمام وجود به فرزنداش عشق بورزد، حتی اگر او را هزاران بار اذیت کنند؟ »

‏«به اوقلبی داده ام تا همسرش را دوست بدرد، از خطاهای او بگذرد و همواره در کنار او باشد »

« و به او اشکی داده ام ‏تا هر هنگام  که خواست فرو بریزد، این اشک را منحصراً به او داده ام تا هرگاه نیاز داشت، بتواند از أن استفاده کند. »

* * * * *

‏زیبایی یک زن در لباس، موها یا اندامش نیست. زیبایی زن را باید در چشمانش جستجو کرد،  زیرا تنها راه ورود به قلبش آنجاست.  

* * * * *

زندگی به مرگ گفت: « چرا آمدن تو رفتن من است؟ چرا خنده تو گریه من است؟»

مرگ حرفی نزد!

زندگی دوباره گفت: « من با آمدنم خنده می آورم و تو گریه. من با بودنم زندگی می بخشم و تو نیستی.»

مرگ ساکت بود !

زندگی گفت: « رابطه من و تو احمقانه است! زنده کجا، گور کجا؟ دخمه کجا، نور کجا؟ غصه کجا، سور کجا؟»

اما مرگ تنها گوش می داد !!

زندگی فریاد زد: « دیوانه، لااقل بگو چرا محکوم به مرگم؟؟؟»

و مرگ آرام گفت: « تا بفهمی که تو و دیوانگی و عشق و حسرت چه بیهوده اید»